Op 19 december 2023 organiseerden wij samen met professor Ruben Gowricharn een presentatie over: “Aanzet voor een te voeren Diasporabeleid in Suriname”. Professor Gowricharn is hoogleraar geweest aan de Universiteit van Tilburg en de Vrije Universteit, waar hij zich heeft verdiept in het onderwerp Migratie en Diaspora. Als panel waren aanwezig: professor Ruben Gowricharn, Professor Jack Menke, Maurits S. Hassankhan, Wim Bakker en Ranu Ramautar.
Volgens professor Gowricharn heeft de relatie tussen diaspora en ontwikkeling zich spontaan ontwikkeld. Emigranten die nog enige band onderhielden met hun voormalige thuisland maakten geld over en konden specifieke regio’s, etnische groepen en families op die manier ondersteunen. Dat bleek een aantrekkelijke bron te zijn voor overheden die dankzij deze overmakingen hun deviezen positie konden versterken. De diaspora-gemeenschappen bleken ook een bron te zijn van kennis, politieke invloed, militaire kracht en sociale waarden. Sinds deze inzichten doorbraken in de internationale betrekkingen hebben de meeste landen een poging gedaan om de hulpbronnen in de diaspora gemeenschappen aan te boren. De resultaten zijn verdeeld. De professor ziet de Surinaamse situatie als hulpeloos.
Zowel in Nederland als in Suriname is een Diaspora Instituut in leven geblazen met onduidelijke doelstellingen. Personeelsleden zijn aangeworven met weinig kennis over het onderwerp, maar die de klusjes wel kunnen klaren. Vaak nemen deze mensen hun eigen vriendjes mee. Om ontwikkeling te realiseren zal Suriname haar eigen koers moeten uitstippelen en haar eigen middelen moeten mobiliseren. Suriname heeft meer behoefte aan de productiefactor arbeid dan aan kapitaal. De mobilisatie van productiefactoren in de diaspora moet daarom, zowel kwantitatief als kwalitatief, vooral gericht zijn op arbeid.
Voor ontwikkeling is nodig dat er reguliere communicatie met de diaspora (ambtelijk of ministerieel) wordt onderhouden. Wetgeving en rechtszekerheid moeten aangepast worden. Goede overeenkomsten moeten bepaald worden en acceptatie van de bevolking (draagvlak) is nodig bij elke ontwikkeling. Ook moet het diasporabeleid niet gehinderd worden door statelijke bemoeienis, maar de overheid moet meer een faciliterend en regisserend karakter hebben.
